Het is eigenlijk heel eenvoudig: ik ben vegan voor de dieren. Ik zie ontzettend graag dieren en wil geen deel uitmaken van het leed dat hen wordt aangedaan. Ik ben geen vegan activist en ben ook niet iemand die snel mijn mening zal verkondigen, maar dierenleed maakt me wel ongelofelijk verdrietig en boos. Dus kies ik ervoor om dagelijks via mijn voeding geen deel uit te maken van dat leed.
Ik heb geen jeugdverhalen waartoe ik mijn dierenliefde kan terugbrengen. We hadden thuis geen huisdieren en ik kan me ook niet herinneren dat ik als kind even bezeten was door dieren als nu. Het is bij mij pas begonnen rond mijn 20ste toen ik samen met mijn toenmalige vriend een katje adopteerde. Plots wist ik met mijn vreugde en liefde voor dat beestje geen blijf en nu, al die jaren later, is die liefde exponentieel gegroeid. Sindsdien hebben een 5-tal katten en een 20-tal honden deel uitgemaakt van mijn leven. Vandaag is enkel Fientje nog koningin te rijk bij ons thuis en dat is ze al 13 jaar lang.
Vooral mijn 3 jaar in Frankrijk waren cruciaal. Daar leerde ik plots dat ik naast een kattenliefhebber ook zot ben van honden. En niet zomaar een beetje zot, zeg maar gewoon gek. Wie mij goed kent, knikt nu instemmend. Het was heerlijk om daar dag in dag uit omringd te zijn door 20 geadopteerde asielhonden, elk met hun eigen persoonlijkheid.
Chaotisch en luidruchtig dat ook natuurlijk. Maar het effect dat ze op mij hebben is zo speciaal. Dieren leven in het nu en ze oordelen niet. Of je nu een paar minuten, uur of dagen weggaat, ze begroeten je telkens met hetzelfde tomeloze en aanstekelijke enthousiasme. (Ok, nu spreek ik eigenlijk over honden, mijn kat Fientje is meester in het onverschillig zijn). Het kleinste hondje van die hele bende, had het grootste effect op me.
Keetje werd na 8 jaar gedumpt in een Spaans asiel en totaal verward kwam ze bij ons terecht. We gaven haar een gouden mandje en ze beleefde nog 6 mooie jaren. Haar persoonlijkheid stond in schril contrast met haar grootte; zij was de baas over alles en iedereen. En ja, het afscheid deed ontzettend veel pijn, maar ik zou de jaren die ik met haar mocht beleven niet willen inruilen voor het verdriet en het gemis dat ze achterlaat.
Mijn ervaring in het olifantenreservaat Elephant Nature Park in Thailand gaf me een extra boost dierenliefde - als ik die al nodig had. De olifanten daar werden gered uit een schrijnend leven waar ze - ondergeschikt aan de mens - moesten werken in de houtkap, de entertainment- of toerisme industrie. Ik leerde hoe deze machtige dieren op een gruwelijke manier worden ‘gekraakt’ door de mens om vervolgens hun leven lang onderdanig te zijn. De twee weken die ik doorbracht op deze magische plek hebben voor altijd een speciale plek in mijn hart. En dat geldt ook voor de vriendschappen die ik daar maakte met gelijkgestemde zielen.
Documentaires als Forks over Knives, Cowspiracy en What The Health en het boek The China Study deden het besef groeien dat mijn keuze om plantaardig te eten, niet enkel goed was voor de dieren, maar ook voor mijn eigen gezondheid en die van de planeet. Sinds ik plantaardig eet, laat ik ieder jaar mijn bloed nakijken. Vroeger had ik steeds een te hoge cholesterol en dat is nu niet meer het geval. De enige verklaring daarvoor is de aanpassing die ik maakte in mijn voeding, dus voor mij is de link heel duidelijk.
Mijn beslissing om helemaal vegan te gaan is terug te brengen tot het verschijnen van de beelden uit het slachthuis van Tielt. Sinds die dag beschouw ik mezelf als vegan en heb ik niet meer omgekeken.
Zoals je kan zien is mijn beslissing om vegan te worden en dierlijke producten uit mijn voeding te schrappen heel gradueel gegaan. Sommigen mensen maken die switch van de ene op de andere dag, ik heb mijn eigen individuele reis richting veganisme gemaakt. En hoewel het soms zijn uitdagingen met zich meebrengt, ben ik niet van plan ooit nog op mijn stappen terug te keren.